To autentyczny paradoks, że w tej sprawie rosyjski wymiar sprawiedliwości – mimo wszystko – może być wzorem dla Trybunałów zachodniej Europy… Cóż za czasy…
Jak wie wielu moich czytelników, blog mój traktuję także jako pamiętnik. Rodzaj kroniki. Z tej perspektywy nie mogę – choćby króciutką notką – nie zauważyć wyroku, jaki moskiewski sąd wydał na pseudo – artystki (a de facto bluźniercze skandalistki) z grupy Pussy Riot.
Już sama nazwa tego specyficznego „zespołu” wiele mówi. Dlatego postanowiłem też zatytułować nią mój dzisiejszy wpis. Jednak to dzięki Markowi Migalskiemu, znamy dokładnie cały tekst „utworu”, jaki owe „damy” wykonały w największej moskiewskiej cerkwi. Z tłumaczeniem ich występu, dokonanym przez europosła można się zapoznać tutaj: (http://migal.salon24.pl/441284,tekst-piosenki-buntu-cipek-do-indywidualnej-oceny).
Żeby było ciekawiej to dotąd – poza Migalskim – nikt nie przedstawił treści owego „występu”. Wszystkie liberalne media ograniczyły się jedynie to stwierdzenia, że chodziło o prośbę, skierowaną do Bogarodzicy, o przegonienie Władimira Putina.
Dzięki Migalskiemu mamy jednak wgląd w całość występu „artystek”. Wgląd, który pewnie miał i moskiewski sąd. I choć kara, jaką im wymierzył, jest absolutnie zbyt drakońska (2 lata kolonii karnej), to jednak sam fakt ukarania takiego czynu musi budzić uznanie. To autentyczny paradoks, że w tej sprawie rosyjski wymiar sprawiedliwości – mimo wszystko – może być wzorem dla Trybunałów zachodniej Europy… Cóż za czasy…
